Jednym z najdzielniejszych oficerów amerykańskiej piechoty morskiej podczas  II wojny światowej był pułkownik Pierre Ortiz. Jego życiorys wystarczyłby aby obdzielić kilkunastu ludzi i czyta się go jak powieść szpiegowską!

Ortiz urodził się w Nowym Jorku, a wykształcenie zdobył na francuskim uniwersytecie w Grenoble. Posługiwał się biegle 10 językami. Walczył w szeregach Legii Cudzoziemskiej. Był oficerem US Marines; wykonywał zadania dla amerykańskiego biura OSS, będącego poprzenikiem CIA.  Został  udekorowany niemalże dwudziestoma medalami. Po zakończeniu II Wojny Światowej powrócił do cywilnego życia, został aktorem i grał u boku Johna Wayna.

Legendą obrosła historia, której był bohaterem, a która wydarzyła się w  okupowanej przez Niemców Francji.

Pewnego wieczoru, wiosną 1944 roku, wysoki, przystojny mężczyzna wstąpił na drinka do jednej z niewielkich francuskich kawiarni. Wewnątrz znajdowała się grupa żołnierzy niemieckiej  157 Dywizji Górskiej. Podpici żołdacy głośno klęli i obrzucali wyzwiskami Aliantów,  amerykańskiego prezydenta Roosevelta oraz amerykański korpus piechoty morskiej.

Mężczyzna usiadł w rogu i przez dłuższy moment przyglądał się klącym żołnierzom Wehrmachtu. W pewnym momemenci wyszedł, po to tylko,  aby po chwili powrócić w innym ubraniu.

Gdy zjawił się po raz drugi, miał na sobie długi płaszcz przeciwdeszczowy. Zamówił kolejkę dla niemieckich oficerów. Gdy podano alkohol, mężczyzna zrzucił płaszcz i oczom Niemców ukazał się mundur żołnierza Marines. W jego ręku pojawił się pistolet Colt M1911, który został wycelowany w zaskoczonych Niemców. Mężczyzna zażądał wypicia toastu za zdrowie prezydenta Roosevelta. Niemcy posłusznie wykonali polecenie. Następnie mężczyzna nakazał im wzniesienie kolejnego toastu. Tym razem na cześć amerykańskich Marines.

Niektóre źródła twierdziły, że niemieccy oficerowie zostali później zabici, jednak Ortiz podczas jednego z wywiadów przeprowadzonych lata później, powiedział, że pozwolił im żyć dla celów propagandowych. Historia ogromnie wzmocniła  morale francuskiego ruchu oporu oraz przestraszyła Niemców.

Legia Cudzoziemska

W roku 1932, w wieku 19 lat, Peter Ortiz zaciągnął się do francuskiej Legii Cudzoziemskiej i został wysłany na szkolenie do Algierii.  Po jego  ukończeniu walczył z Berberami w górach Rif w północnym Maroku. Został wielokrotnie odznaczony i awansowany do rangi sierżanta. Ortiz wywarł na swoich przełożonych tak duże wrażenie, że zaoferowano mu francuskie obywatelstwo oraz rangę podporucznika, gdyby zdecydował się pozostać w Legii. Po pięciu latach walk na afrykańskich pustkowiach zdecydował się on jednak powrócić do Stanów Zjednoczonych i podjąć pracę w przemyśle filmowym w Hollywood.

Po niemieckiej inwazji na Francję Pierre Ortiz postanowił po raz kolejny zaciągnąć się do Legii Cudzoziemskiej. Podczas podróży do Europy,  statek którym płynął został zaatakowany i zatopiony przez U-boota. Ortiz wraz z innymi rozbitkami został uratowany przez francuski liniowiec. Po dotarciu do oddziału walczył w randze porucznika.  W 1940 roku, podczas wysadzania składów paliwa, został ranny i pojmany przez niemieckich żołnierzy; spędził w niewoli około półtora roku. W końcu udało mu się uciec z obozu i powrócić do Ameryki.

W mundurze US Marines

7 Grudnia 1941 roku miał miejsce japoński atak na Pearl Harbor,  co w konsekwencji doporowadziło do formalnego przystąpienia Stanów Zjednoczonych do II Wojny Światowej.

W 1942 roku  Pierre Ortiz dołączył do amerykańskich Marines. Został wysłany do obozu dla rekrutów na wyspie Parris Island w Północnej Karolinie. Nosił tam z dumą francuskie odznaczenia na swoim mundurze, co zostało natychmiast dostrzeżone przez instruktorów. Zarządali oni dokumentacji i wszystkich materiałów dotyczących jego wcześniejszej służby. Po zapoznaniu się z jego wyczynami w szeregach Legii Cudzoziemskiej, zdecydowano o nadaniu mu stopnia podporucznika w Korpusie Amerykańskiej Piechoty Morskiej.

W październiku 1942 roku Ortiz ukończył kurs dla skoczków spadochronowych. Przyszło mu to z dużą łatwością, ponieważ służąc w Legii Cudzoziemskiej wykonał ich ponad 150…

Niedługo później został promowany do rangi kapitana i wysłany do Afryki, gdzie  rozpoczął współpracę z brytyjskimi siłami specjalnymi ( Special Operations Execytive – S.O.E.).

Podczas jednej z bitew został trafiony ogniem z karabinu maszynowego; jeden z pocisków trafił go w nogę, kolejny zaś –  w dłoń.  Pomimo tego  zdołał się jednak doczołgać na tyle blisko, by zniszczyć granatem pojazd, z którego prowadzony był ogień.

W okupowanej Francji

Pierre Ortiz został odesłany do Waszyngtonu, gdzie przechodził leczenie oraz rekonwalescencję, będąc jednocześnie przygotowywanym do kolejnej misji. Po zakończeniu treningu Ortiz wraz z dwoma innymi oficerami – brytyjskim pułkownikiem Thackwaitem oraz Francuzem Andre Faucaultem zostali 6 Stycznia 1944 roku wraz z bronią oraz zaopatrzeniem zrzuceni w Alpach. Ich misją było ocenienie wartości bojowej francuskiego ruchu oporu, jego organizowanie, trenowanie oraz ekwipowanie.

Mężczyźni wkrótce znaleźli liczbę ludzi chętnych do walki z okupantem, jednak głównym problemem okazał się brak broni. Komandosi zajęli się organizowaniem obozów szkoleniowych, polowych szpitali a nawet dostarczaniem pieniędzy rodzinom partyzantów. Wkrótce bojownicy byli gotowi byli do działania. Uzbrojeni w broń ze zrzutów dokonywali licznych ataków, a przewodził im Ortiz, zawsze noszący mundur amerykańskiego Marine!

W tym samym czasie Ortiz pomagał zestrzelonym angielskim pilotom. Podczas organizowania jednej z ucieczek, jego ludzie ukradli dziesięć pojazdów spod nosa Niemców, a następnie posługując się fałszywymi dokumentami stworzonymi przez samego Ortiza dowieźli Anglików do granicy z Hiszpanią. Za swoje czyny Pierre Ortiz otrzymał później Order Imperium Brytyjskiego.

Misja, która miała kryptonim “Union” zakończyła się 20 Maja 1944 roku i została uznana za sukces. Komandosi zostali przetransportowani na Wyspy Brytyjskie. Ortiz otrzymał za swoje zasługi medal Navy Cross i został promowany do rangi Majora.

Operacja Union II

Kolejna operacaja, nosząca kryptonim Union II zaczęła się 1 Sierpnia 1944 roku. Ortiz wraz z kapitanem Johem Coolidgem, pięcioma Marines i francuskim oficerem Josephem Arcelinem zostali zrzuceni we franucskich Alpach. Misja rozpoczęła się od tragedii, ponieważ zawiódł spadochron jednego z żołnierzy i sierżant Perry zginął podczas lądowania.

Dwa tygodnie później, komandosi natkęli się na niemiecki konwój w wiosce Centron. Rozpętała się walka, jednak mieszkańcy przypomnieli o karze jaka mogła ich spotkać za pomoc. Ortiz zdecydował się podać swój oddział pod warunkiem oszczędzenia cywili. Niemiecki dowódzca zgodził się na warunki. Gdy żołnierze Ortiza wyszli z budynków, Niemiec wpadł w szał, spodziewał się bowiem, że toczył walkę z oddziałem wielkości kompanii! Za swoją decyzję, która oszczędziła życie wielu ludziom Ortiz otrzymał póniej kolejny medal Navy Cross.

Pierre Ortiz po wojnie

Ortiz był wielokrotnie przesłuchiwany ale nic nie wyjawił swoim oprawcom. Resztę wojny spędził w obozie jenieckim.  Podejmował wielokrotne próby ucieczki; ostania – podjęta w Kwietniu 1945 roku zakończyła się sukcesem. Ortiz wraz z trzema współwięźniami uciekli podczas przenoszenia do innego obozu. Po dziesięciu dniach dowiedziawszy się, że więźniowie praktycznie przejęli władzę w obozie od wycofujących się Niemców, wygłodniali uciekinierzy zdecydowali się na powrót. Obóz został wyzwolony 26 Kwietnia.

Ortiz opuścił czynną służbę w Marines w 1946 roku i powrócił do pracy w Hollywood. Nakęcono dwa filmy, luźno bazujące na jego życiorysie. Ortiz wystąpił również w wielu filmach, między innymi u boku Johna Wayna w filmie Rio Grande.

Do roku 1955 pozostawał w rezerwach Marines; ostatecznie przeszedł na emeryturę w randze pułkownika.

Pierre “Peter” Ortiz  zmarł 16 Maja 1988 w wieku 74 lat po przegraniu walki z rakiem.

W Sierpniu 1994 roku w miasteczku Centron podczas dużej ceremonii nazwano centrum miasta “Place Colonel Peter Ortiz”.

Zobacz również:

Wybuchające szczury – Dziwne bronie 2 Wojny Światowej

Informacje pochodzą ze stron:

https://www.cia.gov/news-information/featured-story-archive/2017-featured-story-archive/peter-ortiz.html

The Incredible Saga of OSS Col. Peter J. Ortiz in World War II

https://www.gruntworks11b.com/war-room/the-marine-who-owned-europe-in-ww-ii/

http://www.militarymuseum.org/Ortiz.html

Obrazek wyróżniający:

https://pixabay.com/en/marines-marine-corps-military-armed-2266100/

Artykuł Nieznani bohaterowie II Wojny Światowej #1- Pierre Ortiz pochodzi z serwisu Ciekawostki nie tylko historyczne!.

Więcej informacji można znaleźć w kronice mnicha Widukinda z Korbei. Podaje on, że saski hrabia Wichman Młodszy po wygnaniu z Saksonii zbiegł do plemienia Wieletów i wraz z nimi  najeżdżał ziemie Mieszka. Wojna toczyła się w latach 963-967; Wichmanowi udało się dwukrotnie zwyciężyć a w jednaj z bitw zginął brat Mieszka.

Księciu Polan z czasem udało się rozszerzyć panowanie na całe Pomorze Zachodnie, co wzbudziło zainteresowanie na dworze Ottona I, gdyż podboje Mieszka naruszały sferę jego wpływów.

Mieszko I zdawał sobie sprawę, jak ważne jest utrzymanie dobrych stosunków z zachodnim sąsiadem, toteż zgodził się płacić trybut królestwu niemieckiemu. Domniemuje się, że mniej więcej w tym okresie Mieszko zetknął się z państwem czeskim.

CHRZEST POLSKI

W roku 965 do księcia gnieźnieńskiego przybyła księżniczka Dobrawa, córka czeskiego władcy Bolesława I. Małżeństwo Mieszka i Dobrawy potwierdziło sojusz, a Mieszko rok później, w roku 966,  został ochrzczony. Umożliwiło mu to wejście do świata władców chrześcijańskich, jak również zapewniało cesarską opiekę.

Książe gnieźnieński nieustannie prowadził walki. W rok po chrzcie Polski, jego ziemie najechały połączone siły Wieletów i Wolinian. Tym razem jednak Mieszko I był przygotowany i trzecia kampania Wichmana  zakończyła się ogromnym zwycięstwem księcia Polan, którego żołnierzy wspomagały czeskie posiłki w sile około 100 konnych.

Kilka lat później margabia Hodon najechał ziemie Mieszka. Połączone wojska Mieszka oraz jego brata Czcibora rozgromiły jego siły w bitwie pod Cedynią w roku 972. Rozwój wypadków zaniepokoił samego cesarza, który wezwał obu władców przed swoje oblicze. Nie dysponujemy żadnym informacjami, pozwalającymi jasno stwierdzić jakie stanowisko wobec konfliktu zajął Otton.

Cesarz zmarł rok później, w 973 roku. Jego następcą został jego syn, Otton II. Wystąpił przeciwko niemu bawarski książę Henryk Kłótnik, do którego przyłączył się Mieszko oraz czeski władca Bolesław I. Otton II zdołał jednak zdławić rebelię i uwięzić Henryka. W Danii zbuntował się przeciw jego zwierzchnictwu  król duński Harald, jednak i tym razem Ottonowi II udało się pokonać wroga a duńczycy zostali zmuszeni do płacenia trybutu.

Po opanowaniu sytuacji, Otton zaczął planować zemstę na sojusznikach Henryka Kłótnika. W 975 roku cesarz najechał czeskie ziemie. Po początkowym braku sukcesów, dopiero w 978 roku udało mu się pokonać czeskiego władcę,  Bolesława II.

Trudno określić postawę Mieszka w stosunku do swoich dawnych sojuszników. Podobno Otton II wyruszył na Słowian w 979 roku, jednak musiał ją przerwać.

MAŁŻEŃSTWO Z ODĄ

Mieszko po śmierci Dobrawy ożenił się po raz drugi. Jego żoną została Oda, córka saskiego margrabiego Teodoryka.  Biskup Thietmar z Merseburga twierdził, że Oda wyszła za Mieszka dla dobra ojczyzny, a dzięki małżeństwu wielu jeńców powróciło do domów. Wynikałoby z tego, że wyprawa Ottona na gnieźnieńskiego księcia była co najmniej nieudana.

Dzięki małżeństwu przed Mieszkiem otworzyły się wrota do świata saskiej arystokracji, co z kolei znacznie podnosiło jego prestiż.

Po wielu latach szczęście opuściło Ottona II. W 982 roku poniósł klęskę w Italii w walkach z saracenami, a rok później wybuchło powstanie Słowian połabskich.

W tym samym roku cesarz umarł, pozostawiając po sobie 3-letniego syna. Na scenie natychmiast pojawił się Henryk Kłótnik, który zgłosił pretensje do opieki nad dzieckiem, co sprawiło, że jego zwolennicy ogłosili do królem. Po jego stronie opowiedzieli się zarówno Mieszko I jak i czeski władca Bolesław II.

MIESZKO I PO STRONIE CESARSTWA

Wkrótce Mieszko po raz kolejny zmienił front i zaledwie dwa lata później walczył już po stronie wojsk saskich na Połabiu. W tym samym roku Henryk powrócił na swoje ziemie, uznając regencję cesarzowej Teofano.

Thietmar podaje, że Mieszko podporządkował się Ottonowi III, składając mu liczne dary. Wziął również udział w wyprawach wojennych, między innymi przeciwko Czechom, za co młody król nagrodził go częścią ziem, które zostały im odebrane.

Niedługo później, w 990 roku wybuchła wojna Mieszka z Czechami. O pozycji gnieźnieńskiego władcy najlepiej świadczył fakt, że do sił Mieszka dołączyli żołnierze wysłani przez cesarzową Teofano. Był to bardzo jasny sygnał, że jednym z sojuszników jest młody Otton III. Walki toczyły się na Śląsku i zakończyły się zwycięstwem księcia Polan, który w ich wyniku powiększył swoje ziemie, co  znacznie zmieniło granice państwa gnieźnieńskiego.

Mieszko I zmarł 25 maja 992 roku, rok po spotkaniu z Ottonem III i cesarzową w Kwedlinburgu. Przed swoją śmiercią zdecydował oddać swoje państwo pod opiekę papieską. Informcacje te pochodzą z dokumentu, który nosi nazwę Dagome Iudex.

Tekst został opracowany na podstawie : Historia Polski. Średniowiecze. autorstwa Stanisława Szczura.

Ilustracja artykułu pochodzi ze strony:

https://pixabay.com/en/entry-architecture-3209016/

Warto też przeczytać:

Wielki Oszust, który uratował 13 ludzkich żyć!

Artykuł Historia Polski – Mieszko I – Poczet królów polskich pochodzi z serwisu Ciekawostki nie tylko historyczne!.

Młodość

Mariya Vasilyevna Oktyabrskaya urodziła się 16 czerwca 1905 roku na Krymie. Pochodziła z biednej rodziny; była jednym z dziesięciorga  dzieci. W wieku dwudziestu lat, w roku 1925, wyszła za mąż za sowieckiego oficera. W miarę upływu czasu, młoda Mariya coraz bardziej zaczynała się interesować wojskiem i wszystkim, co było z nim związane. Została między innymi członkinią Rady Żon Wojskowych, zdobyła wykształcenie pielęgniarki wojskowej i nauczyła się strzelać.

22 czerwca 1941 roku rozpoczęła się Operacja Barbarossa. Niemieckie wojska z ogromną mocą uderzyły na Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich.  Wojska Hitlera składały się ze 164 dywizji, które dysponowały 3612 czołgami oraz 2937 samolotami.

Mariya została ewakuowana do Tomska na Syberii. Jej mąż został zabity w okolicach Kijowa podczas pierwszych miesięcy kampanii, w Sierpniu 1941 roku, jednak wiadomość dotarła do Tomska dopiero po dwóch latach. Mariya wpadła w szał! Jej krew się zagotowała i wdowa poprzysięgła zemstę. Sprzedała wszystko, co posiadała a zebrane pieniądze w wysokości 50 000 rubli  wysłała jako dotację na zakup czołgu T-34.

As Pancerny

W emocjonalnym liście wysłanym do Stalina poprzysięgła zemstę “faszystowskim psom” i prosiła aby nazwać czołg  “Walcząca Dziewczyna“. List kończył się prośbą, aby zostać wysłaną na front jako jego kierowca. Nie sposób potwierdzić, czy korespondncja dotarła do Stalina, jednak rosyjski Komitet Obrony Państwa (Государственный комитет обороны, ГКО, translit. Gosudarstvennyj komitet oborony, GKO) natychmiast zrozumiał wartość propagandową sytuacji i podjął decyzję o przekazaniu kobiecie czołgu.

Mariya została wysłana na pięciomiesięczny kurs dla czołgistów, co było wyjątkiem, ponieważ w tamtym okresie załogi czołgów przechodziły minimalne szkolenie i były wysyłane od razu na front. Po jego ukończeniu została przydzielona do 26 Gwardyjskiej Brygady Pancernej jako kierowca oraz mechanik czołgu T-34. Na jego wieżyczce białą farbą wymalowana została nazwa “Walcząca Dziewczyna“.

Można powiedzieć, że pozostali czołgiści byli co najmniej sceptyczni,  używając bardzo dyplomatycznego języka. Ich stosunek zmienił się jednak już po pierwszej bitwie, w której Mariya Oktyabrskaya wzięła udział. 21 Października 1943 roku pod Smoleńskiem  jej czołg siał zniszczenie, a gdy został trafiony, Mariya wyskoczyła z niego, wbrew rozkazom, i naprawiła go! Za swoją postawę i akcje, została promowana do rangi sierżanta.

Kilka tygodni później brała udział w nocnej bitwie w pobliżu wioski Novoye Selo, podczas której potwierdziła swoją reputację. Nie tylko znakomicie kierowała czołgiem ale gdy ten został trafiony pociskiem, podczas ostrzału wraz z innym członkiem załogi naprawiła uszkodzoną gąsienicę.

Śmierć

17 stycznia 1944 Mariya Oktyabrskaya brała udział w nocnym ataku nieopodal Vitebska. Kierowany przez nią T-34 zaatakował okopy i gniazda karabinów maszynowych, niszcząc nawet jedno niemieckie działo samobieżne. Walcząca Dziewczyna została trafiona pociskiem przeciwartyleryjskim i kompletnie unieruchomiona. Pomimo rozkazu pozostania w czołgu, Oktyabrskaya opuściła go, jednak tym razem szczęscie ją opuściło. Została trafiona odłamkiem pocisku i straciła przytomność.

Po bitwie została przetransportowana do szpitala niedaleko Kijowa, jednak  nigdy już nie odzyskała przytomności. Przez niemalże dwa miesiące znajdowała się w śpiączce. Mariya Oktyabrskaya zmarła 15 Marca 1944 roku. Za swoją odwagę oraz akty męstwa została nagrodzoną najwższą odznaką Związku Radzieckiego –  Złotą Gwiazdą Bohatera Związku Radzieckiego.

Więcej informacji można znaleźć na poniższych stronach:

Mariya Oktyabrskaya

https://en.wikipedia.org/wiki/Mariya_Oktyabrskaya

https://books.google.co.uk/books?id=P4XvCwAAQBAJ&pg=PT80&lpg=PT80&dq=Heroines+of+the+Soviet+Union+1941–45+Mariya+Oktyabrskaya&source=bl&ots=F90tS0XZd2&sig=X8ZmA8QRP7nXQXLoYuABkSfl_-E&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwjVlMPH5PvZAhUrIsAKHbfSAegQ6AEIRDAE#v=onepage&q=Heroines of the Soviet Union 1941–45 Mariya Oktyabrskaya&f=false

Ilustracja artykułu pochodzi ze strony:

https://pixabay.com/en/tank-old-t-34-victory-soviet-1007256/

Artykuł As Pancerny Mariya Oktyabrskaya pochodzi z serwisu Ciekawostki nie tylko historyczne!.

Podczas II Wojny Światowej w pobliżu wiosek wokół Stalowej Woli pojawiły się tablice krzyczące „Achtung! Fleckfieber!” ( „Uwaga! Tyfus plamisty”). Budziły one grozę wśród wojsk okupacyjnych, ponieważ żołnierze panicznie bali się choroby, której praktycznie nie znali przed wybuchem wojny.

To była jednak fałszywa epidemia, która zamiast zabijać – ratowała życia! To była śmiertelnie niebezpieczna gra, którą podjęło dwóch polskich lekarzy, aby  uratować życia tysięcy ludzi! W jaki sposób udało im się sprawić aby Niemcy uwierzyli w fałszywą epidemię?

Eugeniusz Łazowski w 1933 roku wstąpił do Szkoły Podchorążych Sanitarnych. Wybuch wojny zastał go podczas zdawania egzaminów końcowych. We wrześniu 1939 roku został zmobilizowany i przydzielony do Brześcia nad Bugiem. Po wkroczeniu na te obszary Armii Czerwonej, został aresztowany. Do ukończenia studiów zabrakło mu dwóch egzaminów. To zapwne uratowało go przed losem, jaki spotkał zamordowanych przez sowietów polskich oficerów. Eugeniuszowi Łazowskiemu udało się ucieć z transportu na Syberię, jednak wkrótce po tym został aresztowany przez Niemców. Po kolejnej ucieczce udało mu się wrócić do Warszawy, gdzie na tajnym już wtedy uniwerystecie zdał dwa brakujące egzaminy. W listopadzie 1939 roku przeniósł się wraz z żoną do Stalowej Woli i podjął pracę w Rozwadowie.

W 1941 roku Stanisław Matulewicz, kolega ze studiów Łazowskiego podjął pracę w Zbydniowie. Młodemu lekarzowi udało się  urządzić niwielkie laboratorium, które, jak się miało okazać, uratowało życie tysiącom ludzi.

Narodziny planu

Matulewicz, ku swojemu zdumieniu, odkrył, że krew zarażona powszechnie występującą bakterią Proteus OX19, w teście Weila-Felixa daje takie same wyniki jak u osób zarażonych tyfusem. Niemcy panicznie bali się tyfusu. Nie bez powodu, ponieważ historycy twierdzą, że to właśnie epidemia tyfusu miała ogromny wpływ na odwrót Napoleona z Rosji, a podczas I Wojny Światowej z powodu tej choroby umarły miliony ludzi…

Podczas jednego ze spotkań Matulewicz podzielił się z Łazanowskim swoim odkryciem. Opowiedział mu o mężczyźnie, który był tak zdesperowany, że prosił go o amputację jednej z kończyn, byle tylko nie musiał wracać do przymusowych robót. Sumienie jednak nie pozwoliło lekarzowi tego zrobić. Zamiast tego Matulewicz wstrzyknął pacjentowi zarazki. Okazało się, że wstrzyknięciu bakterii Proteus powodowało pojawienie się pozytywnego wyniku w teście na tyfus plamisty, pomimo, że pacjent był zdrowy. Gdy Niemcy dowiedzieli  się o chorobie, nie dość, że nie odważyli się wpuścić mężczyzny do Rzeszy, to również nie wpuścili żadnego z członków jego rodziny, obawiając się, że przynieśliby oni z sobą wszy. Wszyscy oni zostali uratowani przed wywozem na przymusowe roboty.

Lekarze natychmiast przystąpili do pracy. Zdając sobie sprawę, że Niemcy panicznie bali się zarazy, przystąpili oni do opracowywania planu, którego celem było wywołanie sztucznych objawów tyfusu.

Dopracowany był on w najmniejszych szczegółach. Epidemia miała rozwijać się wzdłuż szlaków komunikacyjnych; miała ona rozkwitać latem i gasnąć zimą. Najważniejsze jednak było zachowanie tajemnicy. Nikt nie mógł wiedzieć, że nie jest to prawdziwy tyfus, nawet pacjenci.  O planie nie zostały poinformowane żony lekarzy. Przez lata nikt nie zdawał sobie sprawy, że epidemia, która wywołała panikę wśród Niemców, nie była prawdziwa.

Eugeniusz Łazowski i epidemia tyfusu

Gdy w badaniach laboratoryjnych zaczęto otrzymywać pozytywne wyniki, natychmiast ograniczono swobodę poruszania. Gdy informacja o zarazie dotarła do hitlerowców, utworzono strefę, której nie wolno było opuszczać. Wszędzie pojawiły się tablice z budzącym grozę napisem “Uwaga, tyfus plamisty!”, a do dwunastu wiosek, w których mieszkało 8000 osób zabroniono wstępu.

Eugeniusz Łazowski często budził się nocy. Śnił mu się nieustannie jeden koszmar – Niemcy, odkrywający tajemnicę nieistniejącej epidemii. Doktor od pewnego czasu nie rozstawał się z kapsułką cyjanku. Obawiał się, że w przypadku aresztowania nie byłby w stanie wytrzymać tortur.

Niemcy z czasem zaczęli nabierać podejrzeń, a sama intryga prawie wyszła na światło dzienne. Podejrzane wydawało się nie tylko to, że mimo kwarantanny liczba zarażonych nie malała, ale również to, że zaledwie kilka osób zmarło na skutek choroby.

W Lutym 1944 roku do wsi Turbia przyjechała niemiecka komisja do spraw badania zarazy. Doktor Łazowski przed jej przyjazdem wstrzyknął kilku osobom zarazki, aby później móc powiedzieć niemieckim lekarzom, by pobrali próbki krwi.  Komisja została powitana nie tylko pełnym stołem, ale i morzem wódki. Gdy komisja była pijana, Eugeniusz Łazowski zabrał ją na inspekcję, pokazując pacjentów w najcięższym stanie, między innymi pacjenta z “bańką” na czole.  Niemcy w panice opuścili wieś, pospiesznie zabierając póbki krwi od pacjentów, których wskazał Łazowski. .

Kilka miesięcy później doktor został ostrzeżony przez jednego z niemieckich żandarmów, którego Łazowski wcześniej leczył. Lekarz wpadł w panikę, podejrzewając  że gestapo odkryło mistyfikację. Powód jednak był inny – Niemcy dowiedzieli się, że Łazowski pomagał żołnierzom Polskiego Państwa Podziemnego.

Rodzinie Łazowskich udało się uciec do Warszawy, skąd po wojnie, w latach 50 wyjechali do Stanów Zjednoczonych, gdzie Eugeniusz zdobył tytuł profesorski. Matulewicz uciekł spod Stalowej Woli dwa lata wcześniej niż Eugeniusz Łazowski. Wyjechał później do Zairu i został cenionym radiologiem. Mężczyznom udało się spotkać po latach w miejscu, gdzie wywołali fałszywą epidemię.

Świat dowiedział się o tej historii ze spisanych w latach 70 wspomnień Eugeniusza Łazowskiego pod tytułem :

Prywatna wojna – wspomnienia lekarza-żołnierza 1933-1944

Polecamy do przeczytania:

Romans i skandal Marii Skłodowskiej-Curie

Ilustracja tytułowa pochodzi ze strony:

https://pixabay.com/en/doctor-hospital-mask-nurse-1299996/ i jest licencjonowana na podstawie:

CC0 Creative Commons.

Artykuł Eugeniusz Łazowski – Epidemia, której nie było! pochodzi z serwisu Ciekawostki nie tylko historyczne!.

Maria oraz jej mąż Pierre stali się rozpoznawalni po tym, gdy w 1903 roku oboje otrzymali nagrodę Nobla z fizyki.

Ich małżeństwo było udane, jednak na wiosnę 1906 roku zdarzyła się tragedia. W czwartek 19 Kwietnia, Pierre Curie został śmiertelnie potrącony przez konny wóz ciężarowy, wiozący sześć ton mundurów wojskowych.

Maria była załamana i przez rok zamieszczała bardzo osobiste wpisy w tzw. “Dzienniku żałobnym”. Skłodowska-Curie była bardzo dumna i odmówiła rządowi francuskiemu, który chciał jej przyznać emeryturę po zmarłym mężu. Odpowiedziała ona, że sama potrafi się utrzymać i zapewnić godny byt swoim dzieciom.

W miesiąc po śmierci męża, 38-letnia Maria Skłodowska-Curie otrzymała po nim katedrę fizyki, so sprawiło, że została pierwszą kobietą profesorem, wykładającą na Sorbonie!

Romans

Pomimo, że Maria Skłodowska-Curie całkowicie poświęciła się pracy, to jednak w pewnym momencie jej wzrok spoczął na Paulu Langevine, mężczyźnie o niezwykle przenikliwym intelekcie, a zarazem byłym studencie jej męża. Langevine był bardzo inteligentny i równie mocno poświęcony nauce, co Pierre Curie. Jak by tego było mało, był przystojny i posiadał ogromne wąsy, które były jego znakiem rozpoznawczym. Pojawił się tylko jeden problem – Paul Langevin był żonaty.

Jak się okazało, nie był to żaden problem, zwłaszcza dla samego Langevina, który nie był nowicjuszem w kwestii związków pozamałżeńskich. Zapewne z tego powodu jego związak nie należał do najszczęśliwszych, o czym może chociażby świadczyć raport, mówiący, że żona uderzyła go w głowę butelką…

Madame Langevin była świadoma wyczynów swojego męża jednak z jakiegoś powodu w przypadku Marii Skłodowskiej-Curie postanowiła podjąć zdecydowane kroki.

Gdy dowiedziała się, że jej mąż i polska Noblistka mają tajne miejsce schadzek, wynajęła zbira, który się tam włamał i ukradł liściki miłosne. Pani Langevin postawiła ultimatum – albo kochankowie przestaną się spotykać, albo ona ujawni wszystko prasie.

Gdy wydawało się już, że sprawa ucichła, na trzy dni przed otrzymaniem przez Marię Skłodowską-Curie drugiej nagrody Nobla, pani Langevin przekazała kompromitujące listy prasie. Gazety oszalały! Skłodowska-Curie była ukazywana jako kusicielka, która uwiodła kochającego męża i rozbiła rodzinę. W niektórych tytułach pojawiły się nawet plotki, że romans rozpoczął się za życia Piotra Curie! Większość artykułów była nieprawdziwa, jednak doprowadziły one do sytuacji, że  Komitet Noblowski poprosił Polkę aby pozostała we Francji i nie przyjżdzała do Skandynawii, aby odebrać nagrodę!

W obronie Marii Skłodowskiej-Cuire stanął Albert Einstein, który twierdził, że bez względu na oskarżenia, Polka powinna osobiście odebrać nagrodę!

Pojedynki

Rezultatem afery obyczajowej były również dwa pojedynki honorowe. Powodem pierwszego było zasadność oskarżeń pani Langevin. Starcie odbyło się pomiędzy dwoma redaktorami konkurencyjnych gazet – panami Chervet i Daudet. Mężczyźni walczyli na szpady. Po zaciekłym pojedynku Daudet został ranny, jednak ostatecznie obaj redaktorzy rozeszli się w zgodzie.

Drugi pojedynek odbył się pomiędzy kochankiem Marri Skłodowskiej-Curie, Paulem Langevinem, a Gustavem Tery, który nazwał tego pierwszego “prostakiem i tchórzem”. Langevin zażądał pojedynku na pistolety. Dokonano niezbędnych przygotowań i mężczyźni stanęli naprzeciw siebie. Pojedynek nie doszedł jednak do skutku, ponieważ Tery odmówił strzelania, uzasadniając to tym, że nie chciał być odpowiedzialny za śmierć jednego z największych  francuskich umysłów. Langevin stwierdził z kolei, że nie jest mordercą i nie będzie strzelał do bezbronnego mężczyzny, który opuścił pistolet.

Rozgłos zakończył romans Marii Skłodowskiej-Curie z Paulem Langevinem. Naukowiec po pewnym czasie pogodził się z żoną, jednak w międzyczasie miał kolejny romans – tym razem ze swoją sekretarką, która później urodziła mu syna. Nietrudno wyobrazić sobie, że żona nie była zachwycona całą sytuacją…

Maria Skłodowska-Curie wyjechała do Szwecji wbrew zaleceniom Komitetu Noblowskiego. Była pierwszą osobą w historii, która dwukrotnie otrzymała Nagrodę Nobla. Za swoje odkrycia zapłaciła życiem. Jej notatki do dziś są zbyt napromieniowane, aby móc je przeglądać bez odpowiedniego zabezpieczenia.

Źródła:

https://www.npr.org/sections/krulwich/2010/12/14/132031977/don-t-come-to-stockholm-madame-curie-s-nobel-scandal

http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?res=9C02E7DC1E31E233A25757C2A9679D946096D6CF

https://www.vanderbilt.edu/AnS/physics/brau/H182/HonorandDishonor.pdf

https://history.aip.org/history/exhibits/curie/brief/01_poland/poland_1.html#

Zdjęcia:

Główne:

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/7e/Marie_Curie_c1920.jpg – Public Domain

Maria z mężem:

https://en.wikipedia.org/wiki/Marie_Curie#/media/File:Pierre_and_Marie_Curie.jpg – Public Domain

Artykuł Romans i skandal Marii Skłodowskiej-Curie pochodzi z serwisu Ciekawostki nie tylko historyczne!.

Kim był ten człowiek? Czy był on przyrodnim bratem króla Ludwika XIV, za którego uważał go Wolter? Słynny filozof był zdania, że był to syn królowej Francji Anny Austriaczki i kardynała Mazarina. A może był on bratem bliźniakiem samego Króla Słońce, jak twierdził Dumas?

Wolter został uwięziony w Bastylii w 1717 roku, gdzie rozmawiał z więźniami, którzy rzekomo mieli kontakt z człowiekiem w żelaznej masce. Był on tajemniczym więźniem w czasie rządów Ludwika XIV, znanego jako Król Słońce. Został on aresztowany w 1669 roku i więziony przez trzy dekady, aż do swojej śmierci w 1703 roku. Jego tożsamość pozostawała tajemnicą.

Według markiza de Louvois, więzień miał być przetrzymywany pod zaostrzonym rygorem. Za wyjątkiem niewielkiej liczby osób, nie wolno mu było się z nikim kontaktować. Jeśli odważyłby się rozmawiać o czymś innymi niż swoich najważniejszych potrzebach – miała na nim zostać wykonana natychmiastowa egzekucja. Jego strażnikiem był gubernator więzienia – Bénigne Dauvergne de Saint-Mars .

Nie nosił on maski przez cały czas, a gdy już miał ją na twarzy to była ona welwetowa, a nie żelazna. Przez długi czas uznawano, że Człowiek w Żelaznej Masce był kamerdynerem, jednak nie udawało się ustalić czyim oraz z jakiego powodu uwięziono go na ponad trzydzieści lat.

Tożsamość – Człowiek w Żelaznej Masce

Według profesora Paula Sonnino z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara, historycy zdyskwalifikowali teorie Woltera i Dumasa, mówiące, że był on bratem króla Francji. Historycy uznają, że człowiek w żelaznej masce nazywał się w rzeczywistości Eustache Dauger, jednak został on pochowany pod nazwiskiem Marchialy. Panuje również zgoda, że Dauger był kamerdynerem.

Profesorowi Sonnino udało się ustalić, że był on lokajem skarbnika kardynała Juliusza Mazarina, który to przez pewien okres był pierwszym ministrem Francji i praktycznie, wraz z Anną Austriaczką, współrządził Francją! Część ogromnego majątku kardynała miała pochodzić z oszustw i kradzieży, których ofiarami miała paść nawet angielska para królewska. Zdaniem Sonnino, Dauger musiał  wyjawić  zbyt dużo i gdy został pojmany – zabroniono mu zdradzać swoją tożsamość.

Wierzy się, że po śmierci wszystkie jego ubrania oraz meble z celi zostały zniszczone. Wszystko zostało zeskrobane ze ścian, które do tego zostały później wybielone. Wszystkie metalowe przedmioty zostały stopione…

Źródła:

https://www.livescience.com/54669-man-in-the-iron-mask-identified.html

https://en.wikipedia.org/wiki/Bénigne_Dauvergne_de_Saint-Mars

http://www.todayifoundout.com/index.php/2014/10/real-man-iron-mask/

http://przystaneknauka.us.edu.pl/artykul/tozsamosc-czlowieka-w-zelaznej-masce-zostala-ustalona

Obrazy pochodzą z:

Tytułowy:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Man_in_the_Iron_Masque_crop.jpg

W tekście:

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ac/La_masque_de_fer.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/da/Vaux_le_Vicomte_Dummy_Man_in_the_Iron_Mask.jpg

Artykuł Tajemnica Człowieka w Żelaznej Masce pochodzi z serwisu Ciekawostki nie tylko historyczne!.

Pomimo tego, że Erich Hartmann służył na froncie wschodnim, gdzie warunki były tak odmienne od zachodniego, to jego osiągnięcia wciąż są niesamowite! Rekord Hartmanna wygląda jeszcze bardziej imponująco, jeśli porównamy go z najlepszymi asami latającymi po stronie Aliantów. Dowódca 33 dywizjonu RAF Marmaduke Thomas St John “Pat” Pattle,  był najskuteczniejszym asem Royal Air Force, mając na koncie 41 zestrzelonych samolotów. Najskuteczniejszym pilotem w siłach Stanów Zjednoczonych był major Richard Ira Bong, latający na Dalekim Wschodzie, który odniósł 40 zwycięstw.

Erich Hartmann służył na froncie wschodnim, gdzie bardzo ważnym czynnikiem była duża liczba sowieckich samolotów. W większości przypadków piloci Luftwaffe nie musieli latać na dużych wysokościach, ponieważ styl latania na froncie wschodnim był odmienny od taktyki używanej na froncie zachodnim.  Koncentrowali się oni na przechwytywaniu samolotów radzieckich, tak więc piloci niemieccy mieli taktyczną przewagę, podobną do tej, jaką mieli piloci RAF podczas bitwy o Anglię, gdzie to Alianci mogli decydować, kiedy zaatakować zbliżającego się wroga i jak go zaatakować.

Należy również pamiętać, że samoloty niemieckie były szybsze niż radzieckie. Ponieważ głównymi misjami pilotów Luftwaffe było przechwytywanie formacji wroga, mogli oni odbywać kilka misji w ciągu dnia. Stwarzało  to niemieckim pilotom dużą liczbę okazji do zestrzelenia wroga, ale z drugiej strony brak odpoczynku oraz ciągły stres oznaczały, że prędzej czy później będą musieli oni zacząć odczuwać ich skutki.

Erich Hartmann urodził się w 1922 roku w Weissach w Wirtembergii. Do Luftwaffe dołączył w 1941 roku, a rok później, jako młody 20-letni pilot, został wysłany na Front Wschodni.

Erich Hartmann zestrzelił swoją pierwszą ofiarę w październiku 1942 roku.  Aż do końca wojny liczba jego zwycięstw systematycznie rosła. Swoje ostatnie, 352 zwycięstwo odniósł on 8 Maja 1945, ostatniego dnia wojny w Europie.Jego ofiarą padł pilot Yaka-9, wykonujący akrobacje powietrzne dla maszerujących pod nim sowieckich oddziałów.

Erich Hartmann był najskuteczniejszym asem myśliwskim w historii lotnictwa.

Ponad stu niemieckich pilotów mogło się pochwalić zestrzeleniem co najmniej stu wrogich samolotów. Większość z nich przeprowadzała misje na froncie radzieckim, ale były również asy powietrzne, które osiągnęły ponad sto  zwycięstw na froncie zachodnim. Najbardziej znanymi z nich są Marseille, Bar i Galland.Na Wschodzie wielu niemieckich pilotów wolało pozostać nad własnymi liniami, aby w przypadku zestrzelenia uniknąć złapania przez sowietów. Gdyby zdarzyło się to nad terytorium kontrolowanym przez własne jednostki, mogliby powrócić do swoich oddziałów w ciągu kilku godzin.

Hartmann został kilkukrotnie strącony, a w Sierpniu 1943 roku Sowietom udało się go pojmać i wziąć w niewolę. Podczas jazdy samochodem zaatakował eskortę i wyskoczył z auta. Zdołał uciec przed pościgiem i powrócić do swojego oddziału.

Erich Hartmann otrzymał wiele nagród, a sam Adolf Hitler uhonorował go Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu. Przez swoich przyjaciół był nazywany “Bubi”, co w język niemieckim znaczy “mały chłopiec”. Sowieci ochrzcili  go przydomkiem “Czarny Diabeł” i często rozpoznając jego sygnał radiowy lub charakterystyczny Czarny Tulipan namalowany na jego samolocie, odlatywali bojąc się podejmować walkę.

Bardzo ważnym pytaniem, zwłaszcza w kontekście skuteczności, jest jak niemieccy piloci walczący z Sowietami poradziliby sobie na froncie zachodnim?

Przede wszystkim nie lataliby tak często, jak na wschodzie, a co za tym idzie nie udałoby im się zestrzelić takiej liczby samolotów. Wydaje się jednak, że  są dowody, że Hartmann mógłby być równie skuteczny jak na froncie sowieckim. Gdy w roku 1944  został tymczasowo przeniesiony do Rumunii, bez problemu zestrzelił 5 amerykańskich Mustangów P51, latając na swoim ulubionym Me 109.

Warto również wspomnieć o przypadku majora Joachima Müncheberga, który miał ponad 100 zwycięstw na froncie zachodnim, ale po przeniesieniu na front wschodni w 1942 r., został trzykrotnie zestrzelony w okresie zaledwie kilku tygodni.

Walka na  na froncie wschodnim nie była to łatwa, zwłaszcza dla początkującego pilota. Dla asów jednak specyfika misji stwarzała wiele okazji dla zabicia wroga.

W maju 1945 r. Erich Hartmann poddał się w żołnierzom Stanów Zjednoczonych w Czechosłowacji. Nie chciał poddać  się Sowietom, jednak Amerykanie wydali go  Armii Czerwonej. Dla Rosjan był zbrodniarzem. Został oskarżony o m.in. o strzelanie do ludności cywilnej i  komunistyczny sąd skazał go na więzienie. Hartmann nigdy nie przyznał się do zarzutów. Odrzucił również propozycję objęcia stanowiska we wschodnioniemieckich wojskowych siłach lotniczych.

Został zwolniony po 10 latach. Po opuszczenia więzienia wstąpił do do nowej Luftwaffe, gdzie powierzono mu dowództwo pierwszej nimieckiej jednostki złożonej z odrzutowców F-104 Starfighter.

Erich Hartmann zmarł w wieku 71 lat, we wrześniu 1993 r. Cztery lata później, w 1997 r. Rząd Rosyjski oficjalnie przyznał, że jego skazanie za zbrodnie wojenne było bezprawne.

Źródła grafiki:

1. Obrazek tytułowy:

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/51/Messerschmitt_Bf_109_610937_at_the_Evergreen_Aviation_&_Space_Museum.jpg

2. Obrazki w tekście:

https://vi.wikipedia.org/wiki/Tập_tin:Erich_Hartmann_(Jagdflieger).jpg

http://www.migflug.com/jetflights/wp-content/uploads/2015/11/Erich-Hartmann.jpg

Artykuł Najlepszy pilot myśliwski w historii – Erich Hartmann pochodzi z serwisu Ciekawostki nie tylko historyczne!.

Jak to możliwe?

Była to jego najsłynniejsza operacja, podczas której zdołał amputować nogę pacjenta w czasie poniżej 2 minut i 30 sekund! Robert Liston pracował w takim pośpiechu, że zarazem przypadkowo amputował palce swojego młodego asystenta oraz rozciął klapy fraka innego, starszego lekarza, który obserwował tę operację.
Zarówno pacjent, jak i asystent Listona zmarli później z powodu gangreny. Jako że podczas operacji na sali było mnóstwo krwi, starszy dżentelmen widząc skalpel przechodzący przez poły fraka musiał pomyśleć, że został również cięty. Pomimo, że nie został fizycznie zraniony, tak się przestraszył, że umarł z przerażenia oraz szoku.

To była jedyna operacja w historii, która poskutkowała 300-procentową śmiertelnością!

Niezwykłe przypadki

Dwa inne najbardziej znane przypadki obejmowały amputację nogi w ciągu zaledwie 2 minut i 30 sekund. W tym przypadku Liston również tak bardzo się spieszył, że przypadkowo obciął on jądra pacjenta.

Kolejnym, niezwykle ciekawym przypadkiem było usunięcie 45-funtówego guza moszny, który pacjent musiał nosić w taczce. Ta operacja trwała zaledwie 4 minuty!

Robert Liston był niezwykle kontrowersyjnym lekarzem, ale jednocześnie był uważany za jednego z najlepszych chirurgów swojej epoki. Jego styl był wyjątkowy, przez co niektórzy ludzie uważali go bardziej za showmana niż lekarza. Nie zmienia faktu, że został nazwany “najszybszym nożem w West Endzie”.

Robert Liston nie może być oceniany według dzisiejszych standardów, ponieważ szybkość była wtedy najważniejsza, zwłaszcza wziąwszy pod uwagę fakt, że nie stosowano wtedy znieczulenia.

Należy również pamiętać, że w dawnych czasach, im szybciej kończyła się operacja, tym większa była szansa przeżycia pacjenta.

Aby umieścić umiejętności Listona w szerszej perspektywie, wystarczy wspomnieć, że podczas jego pracy w uniwersyteckim szpitalu w Londynie umierał tylko jeden na jego dziesięciu pacjentów.
W pobliskim szpitalu św. Bartłomieja umierał co czwarty pacjent.

Robert Liston urodził się w październiku 1794 roku w Szkocji. Jego ojciec był pastorem.

Liston uzyskał wykształcenie na uniwersytecie w Edynburgu, a w 1818 roku został chirurgiem w Royal Infirmary w Edynburgu.
W 1835 roku został pierwszym profesorem chirurgii klinicznej w szpitalu uniwersyteckim w Londynie.

W roku 1846 wykorzystał eter podczas zabiegu chirurgicznego, stając się pierwszym chirurgiem w historii, który użył go jako środka znieczulającego.

Obrazek wyróżniający:

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Robert_Liston_Stump.jpg
By Samuel John Stump (1779-1863) [Public domain], via Wikimedia Commons

Obrazek w tekście:

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Robert_Liston.jpg
Hill & Adamson [Public domain], via Wikimedia Commons

Artykuł Najszybszy chirurg w historii – Robert Liston pochodzi z serwisu Ciekawostki nie tylko historyczne!.

W jaki sposób tak długo udawało mu się oszukiwać  innych ludzi? Podobno Demara obdarzony był niezwykle wysokim ilorazem inteligencji oraz miał fotograficzną pamięć.

Wielki Oszust

Demara jest jedną z najbardziej niesamowitych postaci w historii Kanadyjskiej marynarki. Zwłaszcza że nie był on Kanadyjczykiem. Ani marynarzem.

W 1951 roku zaciągnął się do Kanadyjskiej Królewskiej Marynarki, podając się za lekarza o nazwisku Joseph Cyr. Jednak zanim dokończymy tą historię, należy wspomnieć kim właściwie był Ferdinand Demara.

Większość swojego 60-letniego życia spędził on udając inne osoby, czym zyskał sobie przydomek “Wielki Oszust”. W swoim życiu podawał się  inżyniera, zastępcę szeryfa, doktora psychologii, badacza nad rakiem, a nawet dziekana psychologii w niewielkiej szkole  w Pensylwanii.

W pewnym momencie magazyn “Time” zaoferował 2500 dolarów za opowiedzenie jego historii. Dzięki temu Waldo stał się sławny, a jego twarz stała się rozpoznawalna. Nie powstrzymało go to jednak od kolejnej mistyfikacji.  W tym czasie podawał się za Bena W. Jonesa i pracował jako strażnik więzienny w Teksasie. Jeden ze skazańców rozpoznał go, jednak Damara wszystkiemu zaprzeczył, twierdząc, że musiała zajść pomyłka. Kolejnej  nocy uciekł.

 Spektakularna mistyfikacja!

Najbardziej spektakularnym oszustwem było jednak podawanie się za lekarza! Podczas Wojny Koreańskie, jako doktor  Joseph Cyr, zaciągnął się na pokład niszczyciela HMCS Cayuga.

Demara nigdy nie odebrał medycznego wykształcenia, jednak nie przeszkodziło mu to w operowaniu rannych żołnierzy! Podczas jednej operacji udało mu się usunąć nabój, który utknął około 3cm od serca pacjenta. Zajęło mu to zaledwie 10 minut! Podczas innej usunął pacjentowi płuco, po tym jak pocisk rozorał klatkę piersiową żołnierza! Żaden z pacjentów nie zmarł w rezultacie operacji. Jako fałszywy doktor, uratował on 13 ludzkich żyć!

Wyczyny Demary stały się przyczyną jego upadku. Sława jaką zyskał, zaprowadziła go na okładki gazet. Tam spostrzegła go matka prawdziwego doktora Cyra, który praktykował w tym czasie w Nowym Brunszwiku. Początkowo kapitan Cayugi nie dawał wiary oskarżeniom, jednak w końcu po cichu się go pozbyto i Demara powrócił do Ameryki.

W późniejszym okresie życie Demara powrócił do religii i został kapelanem w Kalifornii. Nawiązał również znajomości ze znanymi ludźmi, między innymi ze Stevem McQueenem.

Demara zmarł w 1982 roku.

Jego historia została opisana w książce pod tytułem “Wielki Oszust”. Stała się ona niemalże natychmiast bestsellerem a dwa lata później, w 1961 roku, ukazał się film pod takim samym tytułem.

Zdjęcia pochodzą ze stron:

https://es.wikipedia.org/wiki/Ferdinand_Demara

https://alchetron.com/Ferdinand-Waldo-Demara-761847-W#-

Więcej informacji można znaleźć w poniżyszch źródłach, na których opierałem się podczas pisania tego artykułu.

http://www.nytimes.com/1982/06/09/obituaries/ferdinand-waldo-demara-60-an-impostor-in-varied-fields.html?mcubz=1

http://www.navalandmilitarymuseum.org/archives/articles/characters/ferdinand-waldo-demara
http://gizmodo.com/a-master-imposter-who-became-a-fake-doctor-and-performe-171148926
0
https://www.biography.com/people/ferdinand-demara-20648861
http://people.com/archive/the-great-impostor-was-surgeon-teacher-warden-but-now-hes-the-real-chaplain-demara-vol-8-no-12/
http://www.conman.com.au/melbournemagicians/frank-demara-and-the-power-vacuum

Artykuł Wielki Oszust, który uratował 13 ludzkich żyć! pochodzi z serwisu Ciekawostki nie tylko historyczne!.