Pierwsze pisane informacje o księciu pochodzą od podróżnika Ibrahima ibn Jakuba. W roku 966 przebywał on w Magdeburgu, na dworze cesarza Ottona I i to tam dowiedział się o tajemniczym władcy, który zdołał sobie podporządkować rozległe obszary. Mieszko I rządził na wschodzie, dysponował siłą militarną (drużyną) i w tamtym czasie prowadził wojny z plemionami Wieletów.

Więcej informacji można znaleźć w kronice mnicha Widukinda z Korbei. Podaje on, że saski hrabia Wichman Młodszy po wygnaniu z Saksonii zbiegł do plemienia Wieletów i wraz z nimi  najeżdżał ziemie Mieszka. Wojna toczyła się w latach 963-967; Wichmanowi udało się dwukrotnie zwyciężyć a w jednaj z bitw zginął brat Mieszka.

Księciu Polan z czasem udało się rozszerzyć panowanie na całe Pomorze Zachodnie, co wzbudziło zainteresowanie na dworze Ottona I, gdyż podboje Mieszka naruszały sferę jego wpływów.

Mieszko I zdawał sobie sprawę, jak ważne jest utrzymanie dobrych stosunków z zachodnim sąsiadem, toteż zgodził się płacić trybut królestwu niemieckiemu. Domniemuje się, że mniej więcej w tym okresie Mieszko zetknął się z państwem czeskim.

CHRZEST POLSKI

W roku 965 do księcia gnieźnieńskiego przybyła księżniczka Dobrawa, córka czeskiego władcy Bolesława I. Małżeństwo Mieszka i Dobrawy potwierdziło sojusz, a Mieszko rok później, w roku 966,  został ochrzczony. Umożliwiło mu to wejście do świata władców chrześcijańskich, jak również zapewniało cesarską opiekę.

Książe gnieźnieński nieustannie prowadził walki. W rok po chrzcie Polski, jego ziemie najechały połączone siły Wieletów i Wolinian. Tym razem jednak Mieszko I był przygotowany i trzecia kampania Wichmana  zakończyła się ogromnym zwycięstwem księcia Polan, którego żołnierzy wspomagały czeskie posiłki w sile około 100 konnych.

Kilka lat później margabia Hodon najechał ziemie Mieszka. Połączone wojska Mieszka oraz jego brata Czcibora rozgromiły jego siły w bitwie pod Cedynią w roku 972. Rozwój wypadków zaniepokoił samego cesarza, który wezwał obu władców przed swoje oblicze. Nie dysponujemy żadnym informacjami, pozwalającymi jasno stwierdzić jakie stanowisko wobec konfliktu zajął Otton.

Cesarz zmarł rok później, w 973 roku. Jego następcą został jego syn, Otton II. Wystąpił przeciwko niemu bawarski książę Henryk Kłótnik, do którego przyłączył się Mieszko oraz czeski władca Bolesław I. Otton II zdołał jednak zdławić rebelię i uwięzić Henryka. W Danii zbuntował się przeciw jego zwierzchnictwu  król duński Harald, jednak i tym razem Ottonowi II udało się pokonać wroga a duńczycy zostali zmuszeni do płacenia trybutu.

Po opanowaniu sytuacji, Otton zaczął planować zemstę na sojusznikach Henryka Kłótnika. W 975 roku cesarz najechał czeskie ziemie. Po początkowym braku sukcesów, dopiero w 978 roku udało mu się pokonać czeskiego władcę,  Bolesława II.

Trudno określić postawę Mieszka w stosunku do swoich dawnych sojuszników. Podobno Otton II wyruszył na Słowian w 979 roku, jednak musiał ją przerwać.

MAŁŻEŃSTWO Z ODĄ

Mieszko po śmierci Dobrawy ożenił się po raz drugi. Jego żoną została Oda, córka saskiego margrabiego Teodoryka.  Biskup Thietmar z Merseburga twierdził, że Oda wyszła za Mieszka dla dobra ojczyzny, a dzięki małżeństwu wielu jeńców powróciło do domów. Wynikałoby z tego, że wyprawa Ottona na gnieźnieńskiego księcia była co najmniej nieudana.

Dzięki małżeństwu przed Mieszkiem otworzyły się wrota do świata saskiej arystokracji, co z kolei znacznie podnosiło jego prestiż.

Po wielu latach szczęście opuściło Ottona II. W 982 roku poniósł klęskę w Italii w walkach z saracenami, a rok później wybuchło powstanie Słowian połabskich.

W tym samym roku cesarz umarł, pozostawiając po sobie 3-letniego syna. Na scenie natychmiast pojawił się Henryk Kłótnik, który zgłosił pretensje do opieki nad dzieckiem, co sprawiło, że jego zwolennicy ogłosili do królem. Po jego stronie opowiedzieli się zarówno Mieszko I jak i czeski władca Bolesław II.

MIESZKO I PO STRONIE CESARSTWA

Wkrótce Mieszko po raz kolejny zmienił front i zaledwie dwa lata później walczył już po stronie wojsk saskich na Połabiu. W tym samym roku Henryk powrócił na swoje ziemie, uznając regencję cesarzowej Teofano.

Thietmar podaje, że Mieszko podporządkował się Ottonowi III, składając mu liczne dary. Wziął również udział w wyprawach wojennych, między innymi przeciwko Czechom, za co młody król nagrodził go częścią ziem, które zostały im odebrane.

Niedługo później, w 990 roku wybuchła wojna Mieszka z Czechami. O pozycji gnieźnieńskiego władcy najlepiej świadczył fakt, że do sił Mieszka dołączyli żołnierze wysłani przez cesarzową Teofano. Był to bardzo jasny sygnał, że jednym z sojuszników jest młody Otton III. Walki toczyły się na Śląsku i zakończyły się zwycięstwem księcia Polan, który w ich wyniku powiększył swoje ziemie, co  znacznie zmieniło granice państwa gnieźnieńskiego.

Mieszko I zmarł 25 maja 992 roku, rok po spotkaniu z Ottonem III i cesarzową w Kwedlinburgu. Przed swoją śmiercią zdecydował oddać swoje państwo pod opiekę papieską. Informcacje te pochodzą z dokumentu, który nosi nazwę Dagome Iudex.

Tekst został opracowany na podstawie : Historia Polski. Średniowiecze. autorstwa Stanisława Szczura.

Ilustracja artykułu pochodzi ze strony:

https://pixabay.com/en/entry-architecture-3209016/

Warto też przeczytać:

Wielki Oszust, który uratował 13 ludzkich żyć!